Afgelopen 7 weken mocht ik 19 werkgroepen van 2-3 uur per keer faciliteren waarin we samen, als opdrachtgever en opdrachtnemer werkten aan een nieuwe oplossing.
Kick-off
Van te voren had ik een fysieke kick-off in gedachten met alle werkgroep- en stuurgroep leden. Behalve de inhoud stond ook een spannende kennismakingsactiviteit op het programma waardoor ik hoopte dat we elkaar iets beter leerden kennen en begrijpen. Dat zou het samenwerken vast makkelijker maken. Corona gooide roet in het eten…
De kick-off vond online plaats waarin de nadere kennismaking bestond uit het presenteren van een sheet waarin je wat vertelde over je functie, rol in het traject en persoonlijke interesses. Er was weinig interactie…best saai.
Online vergaderen
De werkgroepen gingen van start, we zaten online in vergadering en moesten er samen wat van zien te maken. Omdat de meesten vanuit huis werkten kreeg je leuke kijkjes in keukens, zolderkamers, kinderkamers, werkkamers, vaak met boeken en interessante kunstwerken op de achtergrond. Soms met veel planten. Anderen toverden heel professioneel foto’s van verre oorden of vakantiekiekjes op de achtergrond.
Af en toe liepen er huisgenoten door het beeld, werd er een pakketje bezorgd, blafte er een hond, zat er een kat op schoot, kwamen er kinderen wat vragen of hielden we pauze voor een kopje koffie of thee of noodzakelijke sanitaire stop. Sommigen zorgden goed voor zichzelf met stukken taart, koekjes, nootjes of een pot thee in beeld. Het bleek regelmatig een uitdaging om op het afgesproken tijdstip verder te gaan, 10 minuten was voor sommigen rustig een kwartier en je spreekt iemand die uit beeld is niet even aan om weer verder te gaan.
Observaties
Men kleedt zich heel verschillend, de één zit netjes met overhemd en das aan tafel, de ander informeel in een slobbertrui en weer een ander in een T-shirtje. Stiekem vroeg ik me wel eens af of ze nog in pyjama- of onderbroek aan tafel zaten. Soms lijkt het of men net uit bed is gerold omdat haren nog alle kanten uitstaan of er wallen onder ogen zichtbaar zijn, anderen lijken er al een halve dag op te hebben zitten.
Soms vergeten mensen dat ze continu in beeld zijn en peuteren ze ongegeneerd in hun neus, bijten nagels, zitten aan hun oorlel of krabben op hun hoofd. Anderen zien zichzelf steeds in beeld en fatsoeneren regelmatig hun haar of gaan rechtop zitten omdat ze onderuit gezakt zijn. Dat gebeurt in fysieke bijeenkomsten ook hoor ik je denken, klopt maar die koppen staan nu allemaal op een rijtje in beeld waardoor het gewoon opvalt. Af en toe gaat de camera uit omdat men met iets bezig is wat de rest niet aangaat. Op een ander moment hoor je getik op een toetsenbord. Als je een mailtje wil beantwoorden is het handig om het geluid even uit te zetten…
Bijzonder zijn de informele momentjes waarop de werkgroep nog niet formeel gestart is omdat nog niet iedereen is ingebeld. Er ontstaan gesprekjes tussen 2 of 3 mensen over willekeurige onderwerpen waar je getuige van mag zijn.
Na een aantal weken ontstaat er toch iets vertrouwds, je went aan elkaar, hebt gelijkgestemden gevonden met wie je zaken voorbereidt of verder uitwerkt buiten de werkgroepen om. Je bent samen op weg en werkt naar een resultaat toe.
Wat is het dan vreemd om iemand in levende lijve te ontmoeten die je alleen via teams hebt meegemaakt. Je kent elkaar inmiddels redelijk maar eigenlijk nog niet.